vrijdag 22 september 2017

In aanraking met de politie

Bent u de afgelopen zes maanden in aanraking geweest met de politie?     ⬜ Ja    ⬜ Nee
Voor mij liggen verzekeringspapieren die ik naar waarheid dien in te vullen.

Eh... eerlijk gezegd ben ik de afgelopen tijd inderdaad nogal eens met de politie in aanraking geweest. 
Het begon op 21 februari 2016.
Politie Almelo plaatste op hun Facebookpagina een foto van een schattig hondje met de tektst: 
Mogen wij jullie voorstellen aan onze nieuwste collega: Battje! Hij is acht weekjes oud en heeft vannacht zijn eerste nachtdienst! Best spannend dus!

Battje op zijn eerste 'nachtdienst'

Ik liet die foto aan Mirjam zien en die was meteen verkocht, net als half Nederland trouwens. We misten geen foto van Battje en toen de politie een Meet & Greet uitschreef, vond Mirjam dat we er heen moesten. Slechts vijf mensen zouden uitgekozen worden. Het was dus zaak om een originele reden op te geven. Mirjam wilde natuurlijk knuffelen met Battje en ik bedacht dat ik Battje wel een rol kon laten spelen in een van mijn boeken.
Dat was reden genoeg en we mochten in april naar de Meet & Greet, die superleuk, gezellig en informatief was en natuurlijk een heerlijk hoog Battje-gehalte had.
'Als dat boek er komt, dan komen wij er met loeiende sirenes naar toe en zet Battje overal zijn pootafdruk in,' beloofden ze.

Mirjam en Battje tijdens de Meet & Greet

Vlak daarna sprak ik mijn redacteur en vertelde dat ik Battje wel een rol zag spelen in een nieuw deeltje in de stoere, eerst-doen-dan-denken Bart-serie.
'Is het niet leuker om Battje een eigen serie te geven?' vroeg ze.
'Natuurlijk is dat leuker,' riep ik.

Hoewel ik al mijn boeken met plezier heb geschreven, is Battje en de bandenprikker toch wel het leukst geweest om te schrijven. Regelmatig had ik contact met het baasje van Battje. Het verhaal zou fictief zijn, maar Battje moest wel Battje zijn, compleet met hangoortje en ondeugende streken. Wie kon me dat beter vertellen dan Battjes baasje? Als hondengeleider kon hij me bovendien precies vertellen of het verhaal zoals ik het bedacht had echt zou kunnen gebeuren. 
Als vanzelf zijn we plannen gaan maken voor de boekpresentatie van Battje en de bandenprikker. Het is supergaaf dat Marleen van politie Almelo zo enthousiast was en het gebeuren heeft laten uitgroeien tot een heus evenement waar ook de pers de nodige belangstelling voor had. We besloten er ook een goed doel aan te koppelen. Van elk verkocht boek ging 1,10 naar Huntington-onderzoek. Huntington is een erfelijke ziekte en vergelijkbaar met ALS, Parkinson en Alzheimer tegelijk. (Er komen nog steeds bestellingen binnen van mensen die 1,10 bovenop de vaste boekenprijs van 8,90 willen betalen en zo het goede doel steunen, zodat er nog geen definitieve opbrengst bekend is).

Ik heb nog nooit zoveel op buienradar als de dagen voor 9 september. Regen, regen, regen... Het evenement was al verplaatst van de parkeerplaats achter het politiebureau naar de binnenplaats die deels overdekt is. 
Wat boften we! Met het klaarzetten regende het nog en na het opruimen zwom ik in een hoosbui naar huis, maar daar tussendoor was het droog en scheen de zon zelfs!
En mooi weer betekent dat er (meer) mensen komen. Wat was het gezellig druk met grote en kleine Battje-fans! De boeken gingen als warme broodjes over de toonbank, het springkussen was geen moment leeg, Chase (PawPatrol) was nooit alleen, er werd gekleurd en geknutseld, er werden foto's gemaakt met politieagenten, politieauto's en politiemotoren. Regelmatig loeide de sirene. Natuurlijk was Battje de eregast! 
Het eerste exemplaar van Battje en de bandenprikker ontving ik uit zijn hand bek. Een heel uniek eerste exemplaar want Battje zette gretig zijn tanden in het boek.
(Battje en de bandenprikker is overal te koop/te bestellen. Wil je een gesigneerd en/of van een opdracht voorzien exemplaar neem dan contact op met Boek en Hart en het wordt geregeld).

Het boek viel in de smaak bij Battje

Niet alleen heb ik veel hulp van de politie gehad, maar ook van mijn dochters.


Bent u de afgelopen zes maanden in aanraking geweest met de politie?     ⬜ Ja    ✅ Nee

Keep on dreaming, 
Simone
Bijschrift toevoegen


maandag 27 februari 2017

Minicruise Newcastle

Onlangs scoorde ik op Vakantieveilingen voor een leuk prijsje een minicruise naar Newcastle. Op mijn vraag aan Mirjam of ze mee wilde, paste maar een antwoord: 'Natuurlijk!'
En zo gingen we dinsdag bijtijds op weg naar IJmuiden.
We moesten overstappen op Schiphol en hadden daar ruimschoots tijd voor ingepland.

Een lunch hadden we niet meegenomen, want dat zouden we onderweg wel regelen. Op onderstaande foto is te zien dat dat prima is gelukt. En ja, samen lezen is echt gezellig!



Het laatste stukje reisden we met de bus die ons keurig voor de terminal afzette.


Schoenen op de koffer, dat mag in de vakantie

Het inchecken duurde wat langer dan gedacht door een volle buslading passagiers, die net voor ons aangekomen was. Maar eindelijk mochten we toch langs de marechaussee en daarna de boot op.
Snel zochten we onze hut en pakten een beetje uit.
Tegen half zes zorgden we ervoor aan dek te zijn. We schrokken ons een hoedje van het getoeter waarmee de boot aangaf dat hij op punt van vertrekken stond. Bij gebrek aan een witte zakdoek zwaaide Mirjam met een verdwaald wit pepermuntje uit mijn jaszak naar de uitzwaaiers op de kade. Nou ja, zwaaien... twee halen en het pepermuntje verdween in haar mond.


Het zeegat uit

Zo langzamerhand kregen we trek in de meegebrachte broodjes van de Lidl. Met het reiswaterkokertje voorzag ik me van een heerlijke kop koffie.
We namen nog een kijkje aan dek. Wat bijzonder om in het niets te kijken. De zee en de lucht waren pikzwart. Er stond geen ster aan de hemel en er was geen schip in zicht.
En daarna... tja...
We waren allebei zo loom en moe dat we al vroeg boven onze boeken in slaap sukkelden en heerlijk sliepen op de stevige deining, die ons een half uur vertraging bezorgde.

Na de paspoortcontrole stapten we in een roze dubbeldekkerbus die ons vlak bij het station van Newcastle afzette.


Het plafond van de stationshal

Omdat de bus ons uiterlijk om kwart voor vier weer oppikken zou, bekeken we het kasteel alleen van  de buitenkant.


We zetten koers naar de rivier de Tyne waar zeven bruggen op relatief korte afstand van elkaar een spectaculair beeld moesten opleveren. Als eerste namen we de in 1849 geopende High Level Bridge. Poeh, het waaide echt wel stevig, merkten we!
Dat storm Doris huishield kregen we pas een dag later mee...


Vroeger reed de trein onder het overdekte gedeelte, maar nu rijdt de trein over het, uiteraard versterkte, dak van de brug. Heel apart.
Zodra we aan de overkant waren draaiden we terug om de Tynebridge te nemen. Deze brug is in 1928 geopend door koning George V. Op de brug zelf is het veel te druk om over te steken, dus we zorgden er voor dat we aan de gewenste kant, 'downstream', de brug opliepen. Daar was namelijk een kleine geocache verborgen.

Mirjam met de geocache in haar hand

Nu merkten we pas echt hoe hard het waaide, maar als stoere Hollandse meiden maalden we daar niet om en genoten van het zonnetje en de prachtige wolkenluchten, terwijl het in Nederland volop herfst leek.

De laatste brug die we wilden 'doen' was de Millennium Bridge, die geopend is in 2001 (ja, echt waar) en de eerste kantelbrug ter wereld is.
Vlak bij die brug lag de tweede geocache die we zochten en vonden.

De Millenniumbridge

Aan de overkant van de brug staat het gratis toegankelijke museum voor moderne kunst, dat op de vijfde verdieping een uitzichtspunt over de stad biedt.



We zochten nog een derde geocache, waarna we de Millenniumbridge nogmaals overstaken richting het centrum, want een beetje shoppen hoort er wel bij natuurlijk.

Vanaf de Millenniumbridge

Mirjam vulde in de stad haar verzameling Schleichbeestjes aan en een bezoekje aan Primark leverde haar een welgevulde tas op. Bij een Tesco supermarkt scoorden we heerlijke chocolademuffins, stokbrood, kruidenboter, een doosje minipaprika's en een setje extra luchtige chocolademousse. Mmmm, dat lusten wij best als diner!

En toen? Toen was het tijd om naar de bus te gaan. Dezelfde roze dubbeldekker als vanochtend stond al klaar om terug naar de boot te brengen. De route was niet precies dezelfde als op de heenweg, want nu kwamen we langs de Tyne en de bruggen. Uit de oh's en ah's van onze medepassagiers maakten we op dat we een van de weinigen, zo niet de enigen, waren die meer van Newcastle gezien hadden dan alleen het winkelgebied. Jammer!

Om vijf uur vertrok de boot en voer de Tyne verder af richting de zee.



We genoten van ons geïmproviseerde diner, speelden een paar potjes yahtzee en sliepen als roosjes op de stevige golfslag van storm Doris die we in ons kielzog meenamen.


zondag 19 februari 2017

'Maar het hardste applaus is voor...'


Met deze woorden maakte dhr. Eppo van Nispen tot Sevenaer op 11 februari in Utrecht de winnaar van de Valentijnprijs 2017 bekend.

Nominaties

Door de vakjury waren vijf titels genomineerd voor de Valentijnprijs:

Bloeiend vlas - Gerda van Wageningen
Schelpenwit - Simone Foekens
José Vriens - Verdwaald
Elly Koster - Vier het leven
Reina Crispijn - Waar ben je?

Van 5 januari tot en met 9 februari kon het publiek stemmen op een van deze boeken.
'Sta je er goed voor?' werd me regelmatig gevraagd.
'Geen idee,' moest ik dan antwoorden, want we hadden geen zicht op de stemming. 'Er dingen vijf boeken mee, dus 20% kans,' zei ik dan maar.


Valentijnfestival

Op 11 februari was het zover. Op het Valentijnfestival dat dit jaar in Utrecht gehouden werd zou de winnaar van de Valentijnprijs bekend gemaakt worden.
's Ochtends was er eerst een ledenvergadering waar onder andere afscheid werd genomen van Gerda van Wageningen als bestuurslid en eveneens van mij als secretaris. Mijn termijn van twee jaar zat erop, tijd om het stokje over te dragen aan andere enthousiaste leden, die voor nieuwe input kunnen zorgen. Succes Kirstin Rozema en Gaby Rasters!

Na een heerlijke en goedverzorgde lunch was het tijd voor de markt. In de Pleinzaal - een reuze gezellige zaal met de uitstraling van een Frans pleintje - stonden de verschillende uitgevers met een stand, Marjolein van den Berg was er met haar prachtige zelfgemaakte sieraden, je kon een aantal creatieve workshopjes volgen en op de foto tegen een romantische achtergrond. Koffie en thee stonden voor het grijpen. In de naastgelegen zaal verzorgde Suzanne Peters een lezing over clichés, gevolgd door een lezing van Gerda van Wageningen over het schrijven van een kort verhaal.

De goodiebags (foto @Jeroen Mies fotografie)

Prijsuitreiking

Om drie uur begon het officiële gedeelte. Marjan van den Berg interviewde als presentatrice de vijf genomineerden, er was een muzikaal intermezzo en Marjan, die ook de voorzitter van de jury was, vertelde daar iets over.

Eigenlijk was ik zodra donderdagavond de stemming gesloten was mijn zenuwen kwijt geweest. De uitslag lag vast, ik had, net als de andere genomineerden, mijn best gedaan zoveel mogelijk stemmen te winnen, er was nu niets meer aan te doen.
Maar... ineens was het moment daar. De directeur van het CPNB Eppo van Nispen tot Sevenaer kwam naar voren om de prijs uit te reiken. Op dat moment sloegen de zenuwen genadeloos toe en mijn hart ging te keer als een malle.
Eindelijk waren daar de verlossende en verheugende woorden: 'Maar het hardste applaus voor deze keer is voor... Simone Foekens met Schelpenwit!'

@Jeroen Mies fotografie


Wohoooooo! Ik had gewoon - nee, niet gewoon, juist heel bijzonder! - gewonnen!
Wat super geweldig fantastisch!
Hoe ik me voelde? Dat is op deze foto wel te zien!


@Jeroen Mies fotografie

Yvonne Telleman is de kunstenares die dit prachtige beeldje dat nu mijn schoorsteenmantel siert, ontworpen heeft.



De prijsuitreiking was live te volgen op Facebook:



Keep on dreaming,
Simone

zaterdag 18 februari 2017

Even voorstellen


'Simone Foekens, dromenmaker. Aangenaam kennis te maken!'


Motto

Mijn motto is

Lezen is dromen
met open ogen

Als lezen dromen is, dan is een auteur dus een dromenmaker. Leuk beroep toch?


'Dus je schrijft?'

Dat is een vraag die mij nogal eens gesteld wordt.
'Ja, ik schrijf.'
'Echte boeken?'
'Ja, echte boeken. Mijn kinderboeken worden uitgegeven door uitgeverij Den Hertog en mijn romans verschijnen in de Romanserie van Zomer & Keuning.'


En verder?

Verder ben ik moeder van vier geweldige kinderen en woon ik in de stad waar altijd wat te doen is, volgens Herman Finkers: 'Een stoplicht springt op rood, een ander weer op groen, in Almelo is altijd wat te doen.'

Ook ben ik lid van twee auteursverenigingen. Schrijvenderwijs is een vereniging voor christelijke auteurs en bij het Valentijngenootschap zijn auteurs aangesloten die romantische fictie, zoals familieromans, schrijven.

Daarnaast zijn er veel dingen die ik graag doe zoals zwemmen, wandelen, (bord)spelletjes, er op uit gaan (al dan niet met de kinderen), fotograferen, handwerken en diverse GPS-spelletjes zoals geocachen, munzee en Flagstack.


Scheveningen, 21 januari 2017

Keep on dreaming,
Simone