Minicruise Newcastle

Onlangs scoorde ik op Vakantieveilingen voor een leuk prijsje een minicruise naar Newcastle. Op mijn vraag aan Mirjam of ze mee wilde, paste maar een antwoord: 'Natuurlijk!'
En zo gingen we dinsdag bijtijds op weg naar IJmuiden.
We moesten overstappen op Schiphol en hadden daar ruimschoots tijd voor ingepland.

Een lunch hadden we niet meegenomen, want dat zouden we onderweg wel regelen. Op onderstaande foto is te zien dat dat prima is gelukt. En ja, samen lezen is echt gezellig!

Het laatste stukje reisden we met de bus die ons keurig voor de terminal afzette.

Schoenen op de koffer, dat mag in de vakantie

Het inchecken duurde wat langer dan gedacht door een volle buslading passagiers, die net voor ons aangekomen was. Maar eindelijk mochten we toch langs de marechaussee en daarna de boot op.
Snel zochten we onze hut en pakten een beetje uit.
Tegen half zes zorgden we ervoor aan dek te zijn. We schrokken ons een hoedje van het getoeter waarmee de boot aangaf dat hij op punt van vertrekken stond. Bij gebrek aan een witte zakdoek zwaaide Mirjam met een verdwaald wit pepermuntje uit mijn jaszak naar de uitzwaaiers op de kade. Nou ja, zwaaien... twee halen en het pepermuntje verdween in haar mond.

Het zeegat uit

Zo langzamerhand kregen we trek in de meegebrachte broodjes van de Lidl. Met het reiswaterkokertje voorzag ik me van een heerlijke kop koffie.
We namen nog een kijkje aan dek. Wat bijzonder om in het niets te kijken. De zee en de lucht waren pikzwart. Er stond geen ster aan de hemel en er was geen schip in zicht.
En daarna... tja...
We waren allebei zo loom en moe dat we al vroeg boven onze boeken in slaap sukkelden en heerlijk sliepen op de stevige deining, die ons een half uur vertraging bezorgde.

Na de paspoortcontrole stapten we in een roze dubbeldekkerbus die ons vlak bij het station van Newcastle afzette.

Het plafond van de stationshal

Omdat de bus ons uiterlijk om kwart voor vier weer oppikken zou, bekeken we het kasteel alleen van  de buitenkant.

We zetten koers naar de rivier de Tyne waar zeven bruggen op relatief korte afstand van elkaar een spectaculair beeld moesten opleveren. Als eerste namen we de in 1849 geopende High Level Bridge. Poeh, het waaide echt wel stevig, merkten we!
Dat storm Doris huishield kregen we pas een dag later mee...

Vroeger reed de trein onder het overdekte gedeelte, maar nu rijdt de trein over het, uiteraard versterkte, dak van de brug. Heel apart.
Zodra we aan de overkant waren draaiden we terug om de Tynebridge te nemen. Deze brug is in 1928 geopend door koning George V. Op de brug zelf is het veel te druk om over te steken, dus we zorgden er voor dat we aan de gewenste kant, 'downstream', de brug opliepen. Daar was namelijk een kleine geocache verborgen.

Mirjam met de geocache in haar hand

Nu merkten we pas echt hoe hard het waaide, maar als stoere Hollandse meiden maalden we daar niet om en genoten van het zonnetje en de prachtige wolkenluchten, terwijl het in Nederland volop herfst leek.

De laatste brug die we wilden 'doen' was de Millennium Bridge, die geopend is in 2001 (ja, echt waar) en de eerste kantelbrug ter wereld is.
Vlak bij die brug lag de tweede geocache die we zochten en vonden.

De Millenniumbridge

Aan de overkant van de brug staat het gratis toegankelijke museum voor moderne kunst, dat op de vijfde verdieping een uitzichtspunt over de stad biedt.

We zochten nog een derde geocache, waarna we de Millenniumbridge nogmaals overstaken richting het centrum, want een beetje shoppen hoort er wel bij natuurlijk.

Vanaf de Millenniumbridge

Mirjam vulde in de stad haar verzameling Schleichbeestjes aan en een bezoekje aan Primark leverde haar een welgevulde tas op. Bij een Tesco supermarkt scoorden we heerlijke chocolademuffins, stokbrood, kruidenboter, een doosje minipaprika's en een setje extra luchtige chocolademousse. Mmmm, dat lusten wij best als diner!

En toen? Toen was het tijd om naar de bus te gaan. Dezelfde roze dubbeldekker als vanochtend stond al klaar om terug naar de boot te brengen. De route was niet precies dezelfde als op de heenweg, want nu kwamen we langs de Tyne en de bruggen. Uit de oh's en ah's van onze medepassagiers maakten we op dat we een van de weinigen, zo niet de enigen, waren die meer van Newcastle gezien hadden dan alleen het winkelgebied. Jammer!

Om vijf uur vertrok de boot en voer de Tyne verder af richting de zee.

We genoten van ons geïmproviseerde diner, speelden een paar potjes yahtzee en sliepen als roosjes op de stevige golfslag van storm Doris die we in ons kielzog meenamen.